Tęsknimy

Piszę te posty już po powrocie. Tam, na miejscu, ciężko pisać.

A czemu? Ano...problem z netem. :)

Mamy ze sobą nasze smartfony. No ale nie podzwonimy sobie ani nic nimi nie zrobimy. Żeby cokolwiek działało, trzeba wykupic kartę. Z tego co kojarzę, są 2 firmy. Dorota kazała kupić Airtel. Tak zrobiliśmy. Dostaliśmy dzięki karcie nowy numer. 

Druga część aktywacji telefonu, to wykupienie doładowania.

Kupuje się doładowania w różnej cenie. 

I tu...zabijcie mnie...w ogóle tego nie ogarniałam. Zawsze robiła mi to Dorota. :)

Wpisuje się coś tam i potem dostaje się kilka sms-ów i należy wybrać jakąś opcję.

Wiem tylko tyle, że podobno to drogie. I najtaniej i najlepiej wybrać tak, że oprócz dzwonienia, mogę korzystać z facebooka i z messengera. 

I zero innego netu! 

Czyli nie odpalę sobie żadnej strony, nie sprawdzę w Google Tłumacz słówka po angielsku. Nic. Zero. 

Tak więc...bloga sobie nie założę. Światu mogę opowiadać co się u mnie dzieje jedynie na facebooku.

Z jednej strony ogromne uszczuplenie możliwości. A z drugiej...   odpoczynek od wszystkiego!

Nie mogę sprawdzić co w kraju słychać! Co na moich forach, które regularnie odwiedzam. Nikt nie zadzwoni. Nikt nie napisze sms-a. Zero pytań od pacjentów. Zero telefonów z domu. 

Tylko z dzieckiem utrzymywaliśmy kontakt na meesenderze. 

Wyciszyliśmy się od wszystkiego co europejskie. Od całej naszej polityki. Nie wiedziałam nawet jak się skończył strajk nauczycieli! 

Kiedy wredny kogut budził mnie o 3:30, mogłam tylko siedzieć sobie na ganku, pić kawę za kawą, palić fajka za fajkiem, patrzeć na ciemną Afrykę, na budzące się powoli słońce i zapisywać swoje myśli w telefonie w notatniku.  To były moje chwile tylko dla mnie.

Tęsknię.

Za ciszą. Za spokojem. 

Tęsknię także za słońcem, za upałem. Za ciszą i spokojem Afrykańskich ludzi. Za ich uśmiechem. Za ich życzliwością. Za ich smutkiem. Za prostotą dnia codziennego. Bez natłoku zbędnych emocji, jakimi się karmimy w kraju. Zupełnie bez sensu!

Tęsknię za Afryką.

Tęsknię za Dorotą. Za wszystkimi braćmi!  Jadąc tam, bałam się jacy oni będą. Czy ich polubię. I wiecie co? Nie da rady ich nie lubić!!!! Naprawdę!

Mimo, że mało rozmawialiśmy. Blokadą był brak znajomości przez nas angielskiego, by móc swobodnie o czymś rozmawiać. Ale...w ogóle nam to nie przeszkadzało! :)

Co do ważnych spraw, dogadywaliśmy się. I starczy.

Ludzie tam mają proste emocje. Bo wiodą proste życie. Pasowało nam to!

Nigdy i nigdzie nie naładowaliśmy tak akumulatorów jak tam.

Tęsknimy.